တခါက ဆရာေတာ္တစ္ပါးသည္ သူ႔၏ ကပၸိယတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ခရီးထြက္လာခဲ့သည္၊ ကပၸိယကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဆရာေတာ္၏ ပစၥည္းအထုပ္မ်ားထမ္း၇န္အတြက္လိုက္ပါလာျခင္းျဖစ္ေပသည္၊ ခရီးက ေတာလမ္း ခရီးဆိုေတာ့ သြားရသည္မွာေတာ္ေတာ္ေလးပင္ပန္းလွသည္၊ တေတာ၀င္ တေတာင္တက္ေပါ့၊ ဆရာေတာ္က ေရွ႕ကၾကြသည္၊ ကပၸိယက အထုပ္ထမ္းရင္း ေနာက္ကလိုက္သည္၊ ဒီလိုႏွင့္ ဆရာတပည့္ ခရီးထြက္လာ ၾကသည္၊ လိုရာခရီးက မေရာက္ႏိိုင္ေသးပါ၊ ေနဆြမ္းစားခ်ိန္လဲ နီးျပီျဖစ္၍ ဆရာေတာ္ႏွင့္ ကပၸိယတို႕သည္ အရိပ္ေကာင္းေသာ သစ္ပင္တစ္ေအာက္၌ နားၾကသည္၊ ထိုသစ္ပင္ေအာက္၌ဆရာေတာ္သည္ ေနဆြမ္းဘုဥ္း ေပးေလသည္၊ ကပၸိယကေတာ့ ေ၀ယ်ာ၀စၥျပဳလို႔ေပါ့၊ ဆရာေတာ္သည္ ပါလာသည့္ ဆြမ္းဂ်ိဳင္းထဲမွ ဆြမ္းႏွင့္ ဆြမ္းဟင္းမ်ားကို အားပါးတရ ဘုဥ္းေပးေနေလသည္၊ ခရီးကလဲေ၀း ေျခလွ်င္ခရီးလဲ ျဖစ္္ျပန္ေတာ့ နံနက္ကစားထားတဲ့ အစားအစာေတြလဲ မရွိေတာ့ျပီထင္ပါရဲ႕၊ ကပၸိယကလည္း ေဘးမွၾကည့္ရင္ ယပ္ခပ္ေပးေနေလသည္၊ ၾကည္ညိဳလို႔လားေတာ့ မသိ၊ ဆရာေတာ္သည္ အထူးအားျဖင့္ ၀က္သားဟင္းကို ဘုဥ္းေပးေနသည္၊ ဘုဥ္းေပးေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ဘုဥ္းေပးလာလိုက္တာ ေနာက္ဆံုး ၀က္သားက တစ္တံုး(တစ္ဖတ္သာ) သာက်န္ေတာ့သည္၊ က်န္ေနေသာ ၀က္သားတံုးကို ခပ္မည္လို႔ ဆရာေတာ္လက္ျပင္လိုက္စဥ္ ကပၸိယေျပာလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ ဆရာေတာ္သည္ လက္ကို ေနာက္ျပန္ ဆုတ္လိုက္ ရေလသည္၊ ကပၸိယေျပာလိုက္သည္က
"အလုိက္သိရင္သိ မသိလို႔ကေတာ့ အျပန္ခရီးေတာ့ ကိုယ့္အထုပ္ ကိုယ္ထမ္းဘဲ" တဲ့ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ား သတိထားဖြယ္ရာေပါ့ဘုရား။
"အလုိက္သိရင္သိ မသိလို႔ကေတာ့ အျပန္ခရီးေတာ့ ကိုယ့္အထုပ္ ကိုယ္ထမ္းဘဲ" တဲ့ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ား သတိထားဖြယ္ရာေပါ့ဘုရား။
0 comments:
Post a Comment