“အရွင္ဘုရားက ဘဒၵႏၱဘဲြ႔ရလို႔လား”

အကၽြႏု္ပ္တို႕၏ သာသနတကၠသိုလ္ၾကီးမွ ေနာက္ဆံုးႏွစ္(စတုတၳႏွစ္) ေအာင္ျမင္ေသာ စာသင္သား ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ အကယ္၍ မဟာတန္းမ၀င္လွ်င္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားသို႔ သာသနာျပဳခရီး (၂) ႏွစ္ ၾကြေရာက္ၾကရသည္၊ ထို(၂) ႏွစ္ျပီးေနာက္မွသာ သာသနတကၠသီလဓမၼာစရိယဘဲြ႕ကို ဆက္ကပ္ေလသည္၊ ထုိသာသနာျပဳၾကြေရာက္ေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို သာသနာေရးဌာနမွ သာသနာျပဳကတ္မ်ားထုတ္ေပးသည္၊ ထိုကတ္တိုင္း၌ ရဟန္းဘြဲ႕မ်ား၏ေရွ႕တြင္ ဦး,အရွင္, တို႔အစား ဘဒၵႏၱဟုအစားထို၍ သံုးထာသည္၊ ဥပမာ ဘဒၵႏၱေခမိႏၵ, ဘဒၵႏၱဇ၀နစသည္ျဖင့္ သံုးထားသည္၊ အကၽြႏု္ပ္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ပါးသည္လည္း သာသနာျပဳခရီး ထြက္ရမည္ျဖစ္သည္၊ သူတို႕သည္ သာသနာျပဳတာ၀န္က်သည့္ ဌာနကို ျမစ္ၾကီးနားမွ တစ္ဆင့္ၾကြေရာက္ ၾကရမည္ျဖစ္သည္၊ သို႔ျဖစ္၍ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ပါးတြင္ ပထမတစ္ပါးသည္ ေရွးစြာ မႏၱေလးရုံပိုင္ၾကီးထံ မိမိ၏ ဘဒၵႏၱဟုပါေသာ သာသနာျပဳကတ္ျဖင့္ အထက္တန္းအိပ္စင္တန္းလက္မွတ္ကို ၀ယ္ခဲ့ေလသည္၊ လြယ္ကူစြာပင္ ၀ယ္ယူရရွိခဲ့ေလသည္၊ ထိုေနာက္ ပထမသူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးႏွင့္အတူ ေနာက္တစ္ပါးသည္လည္း အတူၾကြ လိုသည္ ျဖစ္၍ ရံုပိုင္ၾကီးထံ ကတိုက္ကရုိက္ၾကြသြားေလသည္၊ ရံုပိုင္ၾကီးထံ ေရာက္ေသာအခါ
မိမိ၏ ဒုတိယသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက
“ရံုပိုင္ၾကီး! မေန႔က ဦးဇင္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ဦးအာေလာကဟာ အထက္တန္းအိပ္စင္လက္မွတ္ျဖတ္သြားတယ္၊ ဦးဇင္းလဲ သူနဲ႕အတူ အထက္တန္းအိပ္စင္လက္မွတ္တစ္ေစာင္ ေရာင္းေပးပါ၊” ဟု ေျပာၾကာေလသည္၊ ထိုအခါ ရံုပိုင္ၾကီးက
“အရွင္ဘုရားက ဘဒၵႏၱဘြဲ႕ရလို႔လား၊ အရွင္ဘုရားရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက ဘဒၵႏၱအာေလာကဆိုျပီ ဘဒၵႏၱဘြဲ႕ရတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔က ဘဒၵႏၱဘြဲ႔ရတဲ့ ဆရာေတာ္မ်ားကိုသာ အထက္တန္းအိပ္စင္ လက္မွတ္မ်ားကို ေရာင္းေပးေလ့ရွိပါတယ္ဘုရား” ဆိုေလသည္၊ ထိုအခါ အေျခအေနကို အကဲခတ္မိေသာ မိမိရဲ႕ ဒုတိယသူငယ္ခ်င္း ဦးေခမိႏၵက
“ရံုပုိုင္ၾကီး! ဦးဇင္းလဲ ဒီမွာ ဘဒၵႏၱဘဲြ႔ရပါတယ္ဗ်” ဟု သူကပ္ကို ထုတ္ျပေလသည္၊
ထုိအခါ ရံုပိုင္ၾကီးသည္ ကပ္ကို ၾကည့္၍
“ဘဒၵႏၱေခမိႏၵ” ဟု က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဖတ္၍ ေအာက္ပါအတိုင္းေျပာၾကားျပီး အထက္တန္းအိပ္စင္လက္မွတ္ တစ္ေစာင္ကို ေရာင္းလိုက္ေလသည္၊
ရံုပိုင္ၾကီးေျပာလိုက္သည္က
”အရွင္ဘုရားလဲ ဘဒၵႏၱဘဲြ႕ရတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးပဲ၊ အထက္တန္းအိပ္စင္လက္မွတ္ေရာင္းေပးရမွာေပါ့ဘုရား” ဟူ၍သာျဖစ္ေလေတာ့သတည္း။