တစ္ေန႔ အကၽြႏု္ပ္၏ အေမၾကီးသည္ အကၽြႏ္ုပ္အား သိကၡာထပ္လိုေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားလာသည္၊ ရက္လည္းသတ္မွတ္ျပီးျဖစ္သည္၊ အေမၾကီး၏ဇာတိသည္ကား ျမစ္သားျမိဳ႕နယ္ ဒါးရဲေကာင္းရြာပင္ျဖစ္သည္၊ ထိုရြာသည္ကား ကေမၻာဇဘဏ္ပိုင္ရွင္ သူေဌးၾကီးဦးေအာင္ကို၀င္း၏ ဇာတိရြာပင္ျဖစ္သည္၊ထုိရြာသည္ ျမင္းျခံျမိဳသို႔သြားရာ လမ္းမၾကီးႏွင့္ ငါးမိုင္ခန္႕ ေ၀းမည္ထင္ပါ၏၊ သို႔ျဖစ္၍ မိမိႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးတစ္သိုက္သည္ ရြာမွ ျမင္းျခံသို႔ အျမဲေျပးဆြဲေနေသာ ဘၾကီး၏ကားကို မျဖစ္မေန စီးၾကရမည္ျဖစ္သည္၊ မိမိကို သိကၡာထပ္မည့္ရက္ အၾကဳိေန႕ကျဖစ္သည္၊ အကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးတစ္သိုက္သည္ က်န္ခရီးသည္မ်ားက ကားေပၚသို႔ မေရာက္ေသးမီ မိမိတို႔က ဘၾကီး၏ကားေပၚတြင္ အေစာေရာက္ႏွင့္ ေနၾကသည္၊ ကုလားထိုင္ခံုေပၚတြင္ ထိုင္ေနေသာ ဘၾကီးသည္ မိမိတို႔အား ၾကည့္ရင္း ေအာက္ပါအတိုင္းေျပာၾကားလိုက္သည္၊
"အင္း ဒီေန႔ ငါ့ကားေပၚမွာေတာ့ (၇၅)က်ပ္တန္ေတြခ်ည္းပဲ" ဟု ေျပာၾကားလိုက္သည္၊ ကားေပၚတြင္ က်ယ္ေလာင္စြာ စကားေျပာေနၾကေသာ ေဆြမ်ိဳးတစ္သိုက္သည္ သူတို႔အား သံုးမရေသာ (၇၅)က်ပ္တန္ႏွင့္ အႏွိဳင္းခံလိုက္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ အားလံုး မခံခ်ည္း မခံသာ မီးကိုေရႏွင့္ ေလာင္းလိုက္သကဲ့သို႕ ျငိမ္က်သြား ေလသည္။ မိမိ၏ ဘၾကီးေျပာသည္မွာလဲ လြန္သည္ဟု မဆိုအပ္သည္ေပ၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မိမိႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးတစ္သိုက္သည္ ကားခမေပးမူ၍ အလကား စီးမည့္သူမ်ားသာျဖစ္ၾကေပသည္။
အကၽြႏု္ပ္၏ ဘၾကီးသည္ အလြန္ပင္ ကပ္ေစးႏွဲေပသည္၊ သူသည္ အိမ္၌ ေနစဥ္ ဟင္းေကာင္းကို ဘယ္ေသာ အခါမွ ခ်က္စားေလ့မရွိပါ၊ သူသည္ အျမဲတမ္းေျပာေလ့ရွိသည္။
“ငါမွာ ေသြးတိုးေရာဂါရွိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဟင္းခ်က္ရင္ ဆီနည္းနညး္သာထည့္ခ်က္၊ အခ်ဥ္ရည္ေရဟင္း မ်ားမ်ားခ်က္၊ ၀က္သားကို ဘယ္ေတာ့မွ မခ်က္နဲ႕၊ ငါနဲ႔ မတည့္ဘူး” တဲ့။ သို႕ေသာ္ ဘၾကီးသည္ ၀က္သားကို အလြန္ၾကိဳက္သည္၊
တစ္ေန႔ ေက်ာက္အိုးရြာ၌ အလွဴပဲြတစ္ခုရွိသည္၊ အလွဴ႕ရွင္မ်ားသည္ အလွဴပြဲသို႔ လာေရာက္ၾကေသာ ဧည့္သည္ အေပါင္းအား ၀က္သားႏွပ္ႏွင့္ ေကၽြးေလသည္၊ ထိုအလွဴပြဲသို႔ အကၽြႏ္ုပ္၏ ဘၾကီးျဖစ္သူ သြားေရာက္ခဲ့ေလသည္၊ အလွဴပြဲမွ ေကၽြးေသာ ၀က္သားမ်ားကို အလြန္အကၽြံစားခဲ့ေသာ ဘၾကီးသည္ ေသြးတက္ျပီး မူးကာ စက္ဘီးႏွင့္ လူအပါအ၀င္ ေခ်ာင္းထဲသို႔ ထို;ဆင္းသြားေလသည္၊ အနီးအနားရွိ လူအမ်ားက ၀ိုင္း၀န္းကယ္၍ အသက္မေပ်ာက္ခဲ့ေပ။ “ေအာ္ အလြန္အင္မတန္မွ ၀က္သားကို ေၾကာက္ေသာ အကၽြႏ္ုပ္ဘၾကီးသည္ ဘယ္အတြက္ေၾကာင့္ ၀က္သားကို မဆင္မျခင္စားခဲ့သလဲ၊” ဟု အကၽြႏ္ုပ္ စဥ္းစားမရျဖစ္ေနမိသည္၊
သို႔ေသာ္လညး္ “အခ်ိဳ႕ေသာ သူမ်ားသည္ အလကားရလွ်င္ ေရကို အ၀ေသာက္သည္၊ ေတာမီးကို ေခြ်းထြက္ေအာင္လွဳံသည္” ဟူေသာ စကားပုံတစ္ခုကိုေတာ့ မိမိၾကားဖူးပါသည္၊ “မိမိ၏ ဘၾကီးသည္ ထုိစကားပံုလာ လူစားမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ၊ သူသည္ အသက္ၾကီးလာသည္ျဖစ္၍ ေမ့သြားသည့္အတြက္ ေၾကာင့္သာ စားမိသည္”လို႔မိမိယူဆမိပါ၏.
"အင္း ဒီေန႔ ငါ့ကားေပၚမွာေတာ့ (၇၅)က်ပ္တန္ေတြခ်ည္းပဲ" ဟု ေျပာၾကားလိုက္သည္၊ ကားေပၚတြင္ က်ယ္ေလာင္စြာ စကားေျပာေနၾကေသာ ေဆြမ်ိဳးတစ္သိုက္သည္ သူတို႔အား သံုးမရေသာ (၇၅)က်ပ္တန္ႏွင့္ အႏွိဳင္းခံလိုက္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ အားလံုး မခံခ်ည္း မခံသာ မီးကိုေရႏွင့္ ေလာင္းလိုက္သကဲ့သို႕ ျငိမ္က်သြား ေလသည္။ မိမိ၏ ဘၾကီးေျပာသည္မွာလဲ လြန္သည္ဟု မဆိုအပ္သည္ေပ၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မိမိႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးတစ္သိုက္သည္ ကားခမေပးမူ၍ အလကား စီးမည့္သူမ်ားသာျဖစ္ၾကေပသည္။
အကၽြႏု္ပ္၏ ဘၾကီးသည္ အလြန္ပင္ ကပ္ေစးႏွဲေပသည္၊ သူသည္ အိမ္၌ ေနစဥ္ ဟင္းေကာင္းကို ဘယ္ေသာ အခါမွ ခ်က္စားေလ့မရွိပါ၊ သူသည္ အျမဲတမ္းေျပာေလ့ရွိသည္။
“ငါမွာ ေသြးတိုးေရာဂါရွိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဟင္းခ်က္ရင္ ဆီနည္းနညး္သာထည့္ခ်က္၊ အခ်ဥ္ရည္ေရဟင္း မ်ားမ်ားခ်က္၊ ၀က္သားကို ဘယ္ေတာ့မွ မခ်က္နဲ႕၊ ငါနဲ႔ မတည့္ဘူး” တဲ့။ သို႕ေသာ္ ဘၾကီးသည္ ၀က္သားကို အလြန္ၾကိဳက္သည္၊
တစ္ေန႔ ေက်ာက္အိုးရြာ၌ အလွဴပဲြတစ္ခုရွိသည္၊ အလွဴ႕ရွင္မ်ားသည္ အလွဴပြဲသို႔ လာေရာက္ၾကေသာ ဧည့္သည္ အေပါင္းအား ၀က္သားႏွပ္ႏွင့္ ေကၽြးေလသည္၊ ထိုအလွဴပြဲသို႔ အကၽြႏ္ုပ္၏ ဘၾကီးျဖစ္သူ သြားေရာက္ခဲ့ေလသည္၊ အလွဴပြဲမွ ေကၽြးေသာ ၀က္သားမ်ားကို အလြန္အကၽြံစားခဲ့ေသာ ဘၾကီးသည္ ေသြးတက္ျပီး မူးကာ စက္ဘီးႏွင့္ လူအပါအ၀င္ ေခ်ာင္းထဲသို႔ ထို;ဆင္းသြားေလသည္၊ အနီးအနားရွိ လူအမ်ားက ၀ိုင္း၀န္းကယ္၍ အသက္မေပ်ာက္ခဲ့ေပ။ “ေအာ္ အလြန္အင္မတန္မွ ၀က္သားကို ေၾကာက္ေသာ အကၽြႏ္ုပ္ဘၾကီးသည္ ဘယ္အတြက္ေၾကာင့္ ၀က္သားကို မဆင္မျခင္စားခဲ့သလဲ၊” ဟု အကၽြႏ္ုပ္ စဥ္းစားမရျဖစ္ေနမိသည္၊
သို႔ေသာ္လညး္ “အခ်ိဳ႕ေသာ သူမ်ားသည္ အလကားရလွ်င္ ေရကို အ၀ေသာက္သည္၊ ေတာမီးကို ေခြ်းထြက္ေအာင္လွဳံသည္” ဟူေသာ စကားပုံတစ္ခုကိုေတာ့ မိမိၾကားဖူးပါသည္၊ “မိမိ၏ ဘၾကီးသည္ ထုိစကားပံုလာ လူစားမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ၊ သူသည္ အသက္ၾကီးလာသည္ျဖစ္၍ ေမ့သြားသည့္အတြက္ ေၾကာင့္သာ စားမိသည္”လို႔မိမိယူဆမိပါ၏.
0 comments:
Post a Comment